Naar aanleiding van mijn eerste podcast waarin ik mijn allergrootste aha moment deel heb ik een aantal vragen mogen ontvangen en die gingen bijna allemaal over het voorbeeld dat ik heb geven. Mocht je mijn podcast nog niet beluisterd hebben, doe het dan vooral alsnog.
Maar de kern van de vragen was, is eten nou altijd gekoppeld aan een herinnering bewust of onbewust? Is het dat we altijd opzoek gaan naar blij willen zijn, geliefd willen zijn, veilig willen voelen op het moment dat we grijpen naar eten?
Nou nee!
Laat me je dit bewijzen:
Doe je ogen dicht (alsjeblieft! doe dit alleen als de situatie dit toelaat!) en denk aan dat je net een heerlijke maaltijd achter de rug hebt, je hebt je buikje rond gegeten!
Wat is het gevoel dat je erbij ervaart?
Verzadigt, vervuld, in je lichaam, aanwezig?
Een andere rol die eten in ons leven vervuld is het opvullen van een leegte.
Het is net als elke andere verslaving een ontsnapping uit het moment en het verschuiven van focus, niet willen kijken naar wat er werkelijk aan de hand is.
En laten we eerlijk zijn voedsel is zo makkelijk aan te komen en het is er in overvloed overal om ons heen.
Maar waar komt de leegte vandaan?
De maatschappij waarin we leven, onze levensstijl, onze opvoeding die is er volledig op gericht dat we bevestiging zoeken buiten onszelf, extern dus.
Ga maar na, als baby leer je dat iedereen om je heen blij en vrolijk reageert als jij lief lacht. Wat doe je je gaat meer lachen. Als peuter krijg je lof als je leert lopen. Op school krijg je een beloning als je goed je best doet. Je hebt veel vrienden en bent erg populair als je je gedraagt naar welvinden van de groep. Wijk je hiervan af, dan ben je al gauw stom en hoor je er niet meer bij.
Je streeft naar goedkeuring van je leraren, docenten, ouders, familie,
Je gaat dus harder je best doen om geaccepteerd te worden, waarbij jou focus naar buiten toe gericht is. Hierbij vergetend wat jij nodig had, wat jouw behoeften waren. Wat jij belangrijk vond.
Denk maar terug aan je het begin van je relatie, of hoe die nu is. Ga maar na hoe je je vormt naar de wensen en eisen van je partner, om maar die lieve woordjes en complimenten te krijgen. Dat hij of zij maar blijft bevestigen dat ze van je houden. Doe je dit niet, dan komen de eerste scheurtjes! Herken ik helemaal, heb ik ook gedaan.
Op kantoor streef je naar de goedkeuring van je leidinggevende, want alleen dan krijg je die promotie die je zo graag wilt. Denk maar aan je functioneringsgesprekken, waarbij je een plan maakt hoe je aan jezelf gaat werken om door te gaan.
Ik weet dat ik aan het begin van mijn carrière de vraag kreeg:
Waar wil je naar toe in 5 jaar? En over 10 jaar? En nog erger, hoe ga je daar komen? Phff ik voelde een onzichtbare druk op mijn schouders. Ik moest een antwoord geven dat zou passen bij de antwoorden van mijn collega’s. Hierbij ging ik dus voorbij aan wat ik nodig had,. Want stel je voor dat ik zou zeggen ik weet het niet, het is voor mij te ver in de toekomst, terwijl al je collega’s geweldige ambitieuze planen hadden.
Buikpijn, stress, verkramping, onzekerheid kan ik me allemaal nog herinneren.
Je zal maar geen grote ambities hebben of gewoon even van het heden willen genieten!
Mensen zijn kudde schepsels, wij vinden het fijn om ergens bij te horen. Wij gedijen niet goed bij eenzaamheid. Dit is een van de hoofd oorzaken van depressie!
Maar naast ergens bij willen horen willen wij ook bevestiging dat wij er toe doen, dat wij het waard zijn, dat wij geliefd zijn!
En je hebt je hele leven geleerd dit gevoeld van buiten te halen, van buiten te krijgen.
Maar wat gebeurd er als je dit niet meer krijgt.
Denk maar terug aan toen je 18 was en je als jong volwassene net je vleugels uitsloeg de wijde wereld in.. Wat is er toen veranderd? Het voordeel van jong en kwetsbaar zijn is afgevallen. Er werd steeds meer van je verlangd voordat je een compliment kreeg, voordat je die bevestiging kreeg die je altijd kreeg, die zo hard nodig hebt.
En hoe ouder en verder je in het leven komt, hoe harder je moet werken voor een compliment.
Maar dit heb je nodig, het is een soort van verslaving.
Denk maar na: als je altijd al iets doet, of iets krijgt en dit stopt plotseling of de frequentie wordt minder. Je voelt je dan gedesoriënteerd, verlaten, niet helemaal okay.
De vraag die nu opkomt is: Wat kan je hieraan doen?
Vanuit mijn eerste podcast weet je al dat besluiten te veranderen vanuit je bewustzijn een uitdaging gaat worden en heel heel heel veel discipline vereist. Er zijn maar weinig mensen zo sterk. En het is een harde strijd.
Want geen tegenstander zo sterk en machtig dan jouw brein op missie om je te geven wat zij denkt dat jij wilt hebben!
Dus terug komend, wat kan je doen?
Zorg voor interne bevestiging!! Keer het om!
“Hoe bedoel je? Hoor ik je denken?”
Nou de bevestiging, dat complimentje, die klop op de schouder heeft iedereen nodig. Jij , ik, je partner, je kinderen iedereen. Dit is een behoefte uit onze blauwdruk, dit maakt ons mens, dus dit ga je niet kunnen veranderen.
Verander de Bron. Wordt zelf de Bron, pak je Power terug.
Hoe mooi is het als je niet meer geraakt wordt door wat iemand van je vindt, omdat jij je eigen cheerleader ben?
Hoe mooi is het als je tegen je partner kan zeggen ik snap dat je dat wilt, maar ik heb dit nodig om gelukkig te zijn, en jullie hierin een compromis vinden?
Hoe mooi is het als je tegen je leidinggevende kan zeggen, weetje ik zit voor nu even goed op mijn plek, dus ik hoef dat project niet nu erbij, ik geniet nu even van dit moment?
Zonder angst, zonder schuldgevoel.
Hoe je dit doen?
1. Wees lief voor jezelf
2. Praat lief met jezelf
3. Heb begrip voor jezelf
4. Vertel jezelf hoe trots je bent op jezelf
5. Wees je eigen supporter, je grootste fan
EN doe dit op zijn minst bewust voor 6 tot 8 weken, hierna ga je merken dat je gevoel verandert. Je gaat je steeds vaker blij voelen, je zelfvertrouwen gaat toenemen en hiermee verdwijnt die behoefte naar externe bevestiging.
Waarom 6 tot 8 weken? Nou dit komt niet uit de lucht vallen. Je hersencellen hebben deze periode nodig om nieuwe verbindingen met elkaar te maken. Je hebt echt deze tijd nodig. Doe je dit korter dan is de kans groot dat het voor korte tijd goed gaat, maar dat je terug valt in oud gedrag.
Ik wil jou leren kennen en uit zoeken hoe wij kunnen samenwerken.
Ik ben benieuwd wie jij bent? Plan een afspraak is en dan drinken wij een digitaal bakje koffie!
Wil je nog een stapje verder gaan?
Dan kan je zorgen dat de generatie waar jij en ik verantwoordelijk voor zijn, dit anders leren. Ik heb geleerd, wil je de wereld veranderen, begin bij jezelf.
Ik leer mijn kinderen dat het belangrijker is dat zij trots op zichzelf zijn dan dat ik dat ben.
Op het moment dat zij een goed cijfer of prestatie hebben geleverd, en de vraag komt :
“Mam ben je trots op mij?”
Dan is mijn antwoordt altijd: “Zeker, ik ben trots dat ik je mama mag zijn. En nu ben trots op je inzet voor deze prestatie.”
“Maar nog belangrijker: ben jij ook trots op jezelf? En zo ja waarom dan?”
Ik ga hier het gesprek met ze aan, laat het ze uitleggen, uitspreken, hard op. Dit is zo krachtig!
En in het begin keken ze me vreemd aan. Komt die gekke moeder weer met een nieuw idee om op ons uit te proberen?
Ik merk nu dat ze in staat zijn om langzaam en voorzichtig tegen de stroom in te zwemmen, hun eigen weg en individu te worden. Maar hierbij wel nog steeds stabiele, vrolijke en blije dames zijn.
De uitdaging is nu dat dit misschien te snel gaat voor de maatschappij, de vragen die ik nu van hun krijg zijn meer van het karakter: “Waarom moet ik dat doen als ik er niet blij van wordt?”
Mijn moeder hart bloeit op van trots omdat zij nu al leren de bevestiging niet extern, maar intern te halen!
Mocht je een van mijn tips toepassen, let me know ik ben benieuwd!!
Dank je wel voor het luisteren en tot de volgende week!
Liefs Reita